¹ അതിന്നു തേമാന്യനായ എലീഫസ് ഉത്തരം പറഞ്ഞതെന്തെന്നാൽ:

² ജ്ഞാനിയായവൻ വ്യർത്ഥജ്ഞാനം പ്രസ്താവിക്കുമോ?

³ അവൻ പ്രയോജനമില്ലാത്ത വാക്കുകളാലും

⁴ നീ ഭക്തി വെടിഞ്ഞു ദൈവസന്നിധിയിലെ ധ്യാനം മുടക്കിക്കളയുന്നു.

⁵ നിന്റെ അകൃത്യം നിന്റെ വായെ പഠിപ്പിക്കുന്നു;

⁶ ഞാനല്ല, നിന്റെ സ്വന്തവായ് നിന്നെ കുറ്റം വിധിക്കുന്നു;

⁷ നീയോ ആദ്യം ജനിച്ച മനുഷ്യൻ?

⁸ നീ ദൈവത്തിന്റെ മന്ത്രിസഭയിൽ കൂടീട്ടുണ്ടോ?

⁹ ഞങ്ങൾ അറിയാത്തതായി നീ എന്തു അറിയുന്നു?

¹⁰ ഞങ്ങളുടെ ഇടയിൽ നരെച്ചവരും വൃദ്ധന്മാരും ഉണ്ടു;

¹¹ ദൈവത്തിന്റെ ആശ്വാസങ്ങളും

¹² നിന്റെ ഹൃദയം നിന്നെ പതറിക്കുന്നതെന്തു?

¹³ നീ ദൈവത്തിന്റെ നേരെ ചീറുകയും

¹⁴ മർത്യൻ ശുദ്ധിമാനായിരിക്കുന്നതെങ്ങനെ?

¹⁵ തന്റെ വിശുദ്ധന്മാരിലും അവന്നു വിശ്വാസമില്ലല്ലോ;

¹⁶ പിന്നെ മ്ലേച്ഛതയും വഷളത്വവുമുള്ളവനായി

¹⁷ ഞാൻ നിന്നെ ഉപദേശിക്കാം, കേട്ടുകൊൾക;

¹⁸ ജ്ഞാനികൾ തങ്ങളുടെ പിതാക്കന്മാരോടു കേൾക്കയും

¹⁹ അവർക്കുമാത്രമല്ലോ ദേശം നല്കിയിരുന്നതു;

²⁰ ദുഷ്ടൻ ജീവപര്യന്തം അതിവേദനയോടെ ഇരിക്കുന്നു;

²¹ ഘോരനാദം അവന്റെ ചെവിയിൽ മുഴങ്ങുന്നു;

²² അന്ധകാരത്തിൽനിന്നു മടങ്ങിവരുമെന്നു അവൻ വിശ്വസിക്കുന്നില്ല;

²³ അവൻ അപ്പം തെണ്ടിനടക്കുന്നു; അതു എവിടെ കിട്ടും?

²⁴ കഷ്ടവും വ്യാകുലവും അവനെ അരട്ടുന്നു;

²⁵ അവൻ ദൈവത്തിന്നു വിരോധമായി കൈ നീട്ടി,

²⁶ തന്റെ പരിചകളുടെ തുടിച്ച മുഴകളോടുകൂടെ

²⁷ അവൻ തന്റെ മുഖത്തെ മേദസ്സുകൊണ്ടു മൂടുന്നു;

²⁸ അവൻ ശൂന്യനഗരങ്ങളിലും ആരും പാർക്കാതെ

²⁹ അവൻ ധനവാനാകയില്ല; അവന്റെ സമ്പത്തു നിലനില്ക്കയില്ല;

³⁰ ഇരുളിൽനിന്നു അവൻ തെറ്റിപ്പോകയില്ല;

³¹ അവൻ വ്യാജത്തിൽ ആശ്രയിക്കരുതു; അതു സ്വയവഞ്ചനയത്രേ;

³² അവന്റെ ദിവസം വരുംമുമ്പെ അതു നിവൃത്തിയാകും;

³³ മുന്തിരിവള്ളിപോലെ അവൻ പിഞ്ചു ഉതിർക്കും;

³⁴ വഷളന്മാരുടെ കൂട്ടം വന്ധ്യത പ്രാപിക്കും;

³⁵ അവർ കഷ്ടത്തെ ഗർഭം ധരിച്ചു അനർത്ഥത്തെ പ്രസവിക്കുന്നു;